Ewa Kupisz

Nigdy nie czułam gorsza niż moi słyszący rówieśnicy. Z powodu swojej niepełnosprawności nie miałam kompleksów. Jedynie myśląc o przyszłości o wyborze zawodu, wiedziałam, że będę musiała dużo więcej czasu poświęcić na naukę niż moi słyszący koledzy. Nauka była dla mnie przyjemnością, byłam jedną z najlepszych uczennic w naszym liceum. Zadałam maturę, wstąpiłam do Wyższej Szkoły Nauk Społecznych w Lublinie. Ukończyłam kosmetologię. Niestety na Lubelszczyźnie nie mogłam znaleźć pracy w swoim zawodzie. Musiałam wyjechać, obecnie mieszkam we Wrocławiu.

Wolny czas, którego mam niewiele, spędzam bardzo aktywnie. Trenuję piłkę nożną i odnoszę w tej dyscyplinie sukcesy. Sportem zainteresowałam się już w szkole podstawowej. Mój starszy brat trenował w Lubelskim Klubie Sportowym Głuchych „Spartan” i namówił mnie, żebym ja również zapisała się do klubu. Na początku uprawiałam lekkoatletykę i byłam młodzieżową mistrzynią (2000 – 2007) w biegach 100m, 200m i w sztafecie 4 x 100m. a później uprawiałam piłkę nożną. Największym sukcesem dla mnie było zdobycie srebrnego medalu podczas Igrzysk Głuchych, które odbyły się w tym roku w Samsunie w Turcji. Z tego powodu jestem dumna i szczęśliwa.Wielu moich słyszących rówieśników zazdrości mi takich sukcesów sportowych i możliwości zwiedzania świata. W ich oczach nie jestem niepełnosprawną kobietą, tylko medalistką olimpijską, absolwentką wyższej uczelni, osobą spełnioną i szczęśliwą.